پارکینسون، بیماری پیشرونده و ناتوان کننده عصبی است. علائم بیماری پارکینسون شامل کاهش سرعت حرکت، سفتی عضلات و لرزش اندام های حرکتی است. در بیماران مبتلا به پارکینسون، تداخل داروهای مصرفی مانند L-Dopa و رژیم غذایی بیمار مورد توجه قرار می گیرد. با پیشرفت پارکینسون، سفتی اندام می تواند با توانایی بیمار برای انجام تغذیه تداخل داشته باشد. کنترل موقعیت سر و تنه مشکل شده و ساعات غذا خوردن می تواند تا یک ساعت به طول انجامد. انجام حرکات همزمان مانند نگه داشتن همزمان چاقو و چنگال، در این بیماران دشوار است. رعشه در بازوها و دست ها ممکن است منجر به ریختن مایعات شود. اختلال بلع نیز از عوارض دیررس پدید آمده در افراد مبتلا به بیماری پارکینسون می باشد.
پروتئین
در برخی بیماران، با حذف یا به حداقل رساندن پروتئین مصرفی در وعده صبحانه و ناهار و افزودن آن به وعده شام، بروز اختلالات حرکتی (دیس کنزی) کاهش می یابد.
فیبر
مصرف فیبر و مایعات کافی، یبوست را که مشکل معمول این بیماران است کاهش می دهد.
ویتامین ها و مواد معدنی مورد نیاز پارکینسون
L-دوپا داروی مصرفی در پارکینسون است؛ فراورده هایی حاوی پیریدوکسین در دوزاژ دارویی نباید با L-دوپا مصرف شوند.
در این بیماران دریافت مقادیر کافی ویتامین D3 و اسیدهای چرب W3 پیشنهاد می شود.
درمان های جایگزین و کمکی پارکینسون
ترکیبات فنولی مانند رزوراترول موجود در انگور، کورکومین موجود در زردچوبه، آپوسیانین موجود در پیکروزیا (Picrorhiza kurroa) و اپی گالاکتوچین موجود در چای سبز، می توانند دارای اثرات ضد التهابی و محافظت کنندگی بر روی سلول های عصبی باشند.
مواد غذایی غیرمجاز در پارکینسون
در این بیماران، باید از مصرف غذاهایی حاوی L-Dopa مانند باقلا پرهیز کرد؛ به علاوه مصرف آسپارتام و مواد حاوی آن نیز به دلیل تداخل با L-Dopa، ممنوع است.